ข้อคิดสำหรับครูที่ย้ายมาใหม่
3
ผอ.เก่าไป ผอ.ใหม่มา
ถ้านับอาจารย์ใหญ่ที่เรามาบรรจุที่อนุบาลเป็นท่านที่ 1
พอถึงปี 2542 (ปีที่ 20 ที่มาเป็นครูที่
รร.อนุบาลนครนายก) เราก็ได้ผอ.ท่านที่ 6
คงมีเพื่อนครูไปรายงานเรื่องของเราให้ท่านทราบ
เพราะในวันหนึ่งท่านให้เราไปหาที่ห้องท่านพูดกับเราว่า
“คุณมณเฑียร ผมเห็นคุณมีความสามารถ
ผมอยากให้คุณมาทำดุริยางค์ให้โรงเรียน”
“ผอ.ครับ การปฏิเสธผู้บริหาร คือการฆ่าตัวตายใช่ไหมครับ ผมยินดีตายต่อ
แต่ผมไม่ทำ” หยุดไปสักครู่ก็พูดต่อว่า “ผมทราบมาว่าผู้บริหารคนเก่าได้ฝากฝังให้ผอ.เล่นงานผม”
“ไม่มีนะ
ไม่มีใครฝากฝังให้ผมเล่นงานคุณ”
“แล้วทำไมปีนี้ผมไม่ได้ขั้นครึ่งครับ”
(ช่วงนั้นเป็นปีฟองสบู่แตก ไม่มี 2 ขั้น
มีแต่ขั้นเดียวกับขั้นครึ่ง)
“คุณไม่มีผลงาน”
ผอ.ตอบอย่างมั่นใจ ชัดเจน
แต่มันอยู่บนความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสของเรา
“ขอโทษนะครับผอ. ผมเป็นหัวหน้าสายชั้นป.6
ในขณะเดียวกันผมก็เป็นหัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษ ผมเป็นหัวหน้างาน 2 งาน ผมทำงานอย่างสุดฝีมือทั้ง 2 งาน
จนคนอื่นๆยอมรับ แต่ในสายตาของผอ. ผมกลับไม่มีผลงาน
ผมกล้าท้าให้ทั้ง 11 คนที่ได้ขั้นครึ่งเอางานมารวมกัน
แล้วผมขอเอางานของผมคนเดียวจับ แล้วมาดูกันว่างานใครจะมากกว่ากัน ผอ.อยากให้ผมทำตัวเหมือนครูสมชายใช่ไหมครับ ที่วันๆไม่ต้องทำอะไร
มาแค่สอนหนังสือกับมาเอาอากาศที่โรงเรียนหายใจอย่างอื่นไม่ต้องทำ
แต่ผลสุดท้ายเขาก็ได้ขั้นเดียวแบบผมทั้งๆที่ผมทำงานอย่างสุดชีวิต
จะให้ผมทำแบบนั้นใช่ไหมครับ”
ทำไมแค่เรื่องไม่ทำวงดุริยางค์จึงทำร้ายเราได้นานขนาดนี้
ยังดีที่ ผอ.ท่านที่ 7 ท่านต่อมา ท่านได้ย้ายไปอยู่ที่ รร.อนุบาลฯ ในปี 2549 ท่านเป็นเพื่อนเราตั้งแต่สมัยเรียนที่วค.อยุธยา ก่อนที่ท่านจะย้ายไป ก็ได้พบท่านโดยบังเอิญในร้านอาหารจึงขอกับท่านไว้ว่า
“ไอ้ต๋อย
ถ้ามึงไปอยู่อนุบาลนะ กูขอมึง 3 เรื่องอย่ามาพูดกับกู
นอกนั้นกูเต็มที่กับมึง”
“เรื่องอะไรมั่งวะ”
“ดุริยางค์
สองภาษา คอมพิวเตอร์ อย่ามาขอให้กูทำ”
แล้วท่านก็ให้เรา
ทำให้เราไม่เครียด ทำงานต่างๆที่ท่านวางใจ
มอบหมายให้ทำอย่างเรียบร้อยสมบูรณ์ทุกอย่าง
-----------------------------------------------------------------------------------------------
พอมาถึงตอนนี้ตอนที่เราเกษียณแล้ว
แล้วหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านมา เราอยากกลับไปกราบผอ.ท่านที่ไม่รับผิดชอบกับคำสั่งของท่าน
กับผู้ช่วยผอ.ท่านที่ไม่อนุมัติให้โรงเรียนเลี้ยงอาหารเด็กดุริยางค์
ทั้งสองท่านนี้ทำให้เราเกลียดงานดนตรีในโรงเรียน เราจึงต้องหาทางโยนงานออกจากตัว
แล้วเราก็ทำได้สำเร็จ ถึงแม้ว่าผลที่ตามมาจะทำร้ายเราอย่างแสนสาหัสก็ตาม
ในทางกลับกัน
ถ้าทุกสิ่งเป็นไปตามที่เราต้องการ คือผอ.ท่านช่วยเหลือเราเรื่องค่าซ่อมอิเล็คโทน
สนับสนุนการทำวงดุริยางค์ทุกอย่างตามที่เราขอ ให้ความดีความชอบเราตามสมควร เราคงหลงทำวงดุริยางค์จนเกษียณแน่นอน
เราคงเหนื่อยต่อ ไม่อยู่สุขสบายตลอดเวลา 30 ปีเหมือนที่ผ่านมา
คิดดูอีกทีนะว่า มันคุ้มไหม
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น